وقایع اتفاقیه

سنگ مزار.چیزی که برای خیلی هامون مهمه.ارزشمنده و شاید بهش نیاز داریم.

مزار امواتمون شاید آخرین نقطه اتصال عزیزمون به این زمین خاکیه.گاهی بهش سر می زنیم.فاتحهای می خونیم و اشک می ریزیم به یادشون.به یاد روزهای خوش و نا خوشی که با هم داشتیم.به یاد محبت و علاقه ای که بهم داشتیم.

نمی دونم برای اونها هم داشتن مزار با نداشتنش فرقی می کنه یا نه.

سالهاست که دلم می خواد عزیزانم توی همین بهشت زهرا بودن.جایی که وقتی می رفتم به یادشون می افتادم.می نشستم کنار قبرشون و باهاشون حرف می زدم. الان باید از توی خونه براشون فاتحه یا قرآن بخونم.شایدم این خودخواهی منه .اصلا برای اونها چه فرقی داره.دیگه تعلقی به این دنیا ندارن.جسمشون چه اینجا باشه ،چه هر جای دیگه اهمیتی نداره.اما همین یه تکه سنگ نه چندان بزرگ گاهی چه ارامشی به آدم می ده.آرامشی که اگه تجربه ش نکرده باشید درکش نمی کنید.

کاش اینجا بودید عزیزانم...