وقایع اتفاقیه

هرگه كه يكي از بندگان گنهكار پريشان روزگار،دست انابت به اميد اجابت به درگاه حق- جل وعلا-بردارد ،ايزد تعالي در او نظر نكند. بازش بخواند،باز اعراض كند. بارديگرش به تضرع وزاري بخواند. حق-سبحانه تعالي- فرمايد: يا ملائكتي قداستحييتُ مِن عَبدي وليس له غَيري فَقد غَفَرتُ لُه . دعوتش اجابت كردم واميدش برآوردم كه از بسياري دعا وزاري بنده همي شرم دارم.

كرم بين و لطف خداوندگار

                                           گنه بنده كرده ست و او شرمسار

 مطلب بالا بخشی از دیباچه گلستان شیخ اجل سعدی علیه الرحمه است.از دوران دبیرستان  که این بخش رو برای اولین بار خوندم همیشه برام سوال بود که جناب سعدی این مطلب رو از کجا آورده؟آیا زاییده ذهنش بوده یا آیه و یا حدیث بوده.ظاهرا حدیثی با این مضمون هست که من هنوز نمی دونم از فرمایشات کدومیک از معصومین هست.

و سوال بعدی که از اون زمان هر روز برام پررنگتر می شه اینه که حقیقتا  خداوند بعد از سه مرتبه زاری و تضرع بندگانش دعای اونها رو اجابت می کنه؟ پس چرا این همه دعای اجابت نشده داریم؟